27 januari 1945. Oświęcim, Polen. Auschwitz. Die dag bevrijdde het Rode Leger van de Sovjet-Unie het beruchtste concentratiekamp van de nazis. Of liever ontdekten ze wat restte van de uitroeiingsmachine. Een quasi leeg kamp, vernietigde installaties die mensen hebben vernietigd aan de lopende band. Een paar gebroken overlevenden, meer dood dan levend, de blik op een horizon die enkel zij konden zien. Verbrande administratie zodat wie hier verdween, vermoord werd, vernietigd werd, geen spoor meer zou nalaten voor de nabestaanden. Alsof ze nooit hadden bestaan.
Het begon natuurlijk niet met de moord-kampen begin jaren ´30. Het begon met een bewuste uitsluitings-politiek, wij tegen zij, de arische elite tegenover de waardelozen. Met beroepsverbod en deportaties, met arbitraire aanhoudingen, vervolging en permanent pesten van mensen. De valkuilen waar sommigen steeds weer inlopen, om de zoveel tijd, en dan achteraf beweren dat « ze het niet hebben geweten ».
Het is onze taak om ervoor te zorgen dat zij die toen het leven lieten nooit zullen worden vergeten. Het is onze plicht om elke opstoot van extreemrechts te bestrijden opdat wat toen gebeurde zich nooit zou herhalen. Het is onze realiteit om in te zien dat ook wij schromelijk tekort schieten en falen.
