Het is weer zover. Morgen word ik voor de tweede maal geopereerd aan mijn halswervels in het UZ Brussel. de vorige keer was amper 18 maanden geleden. Niet dat het toe is mislukt. Op één plaats had de operatie het gewenste effect, op de andere plaats werd het erger. Errond kwamen nieuwe hernia’s.
Wat is er nu aan de hand? De halswervels zijn genummerd van C1 tot C7, “C” van cervicaal. C1 en C2 hangen aan elkaar vast. De hernia’s vind je van C2 tot C7 in meer of mindere mate. Tussen C5 en C6 is er een belangrijke “kanaalstenose”, een vernauwing van het kanaal waar het ruggenmerg doorheen moet, met een compressie van het ruggenmerg. Dit op zich is ernstig genoeg om te opereren.
Sinds 8/10/2017 heb ik alle mogelijke diagnostische onderzoeken doorlopen. Veelal om te zien of er schade is aan de zenuwbanen en aan het ruggenmerg. Scans, tot daar aan toe,maar een resem onderzoeken met naald-electroden in je lijf zijn niet echt mijn ding. Niet dat het pijn doet, verwaarloosbaar in vergelijking tot de rest, maar een serie electro schokjes die via de naalden worden geregistreerd, is niet leuk.
Morgen is het dus zover. Het plan is om langs achteren de wervelkolom te benaderen, stukjes wervel te verwijderen om het ruggenmerg de ruimte te geven die het nodig heeft en met een heuse ijzerwinkel de stevigheid van mijn hals te garanderen. Een routine operatie zegt men. Niets om mee in te zitten. En toch…. Ik herinner mij dat ik de vorige maal, in de recovery, zodra ik wat bewust was van plaats en gebeuren, ik voor heb getracht om mijn tenen en vingers te bewegen. Ditmaal zal wel niet anders zijn.
Heb ik schrik? Ja en nee. Ik ben me heel goed bewust van de risico’s, te beginnen met een anesthesie die me een viertal uur verdoofd zal houden en natuurlijk de operatie zelf en het rommelen aan ruggenmerg op een plaats waar, als er iets misloopt, och wel ernstige gevolgen kan hebben. Ja ik ben er niet helemaal gerust in. Anderzijds ben ik al zo vaak geopereerd dat het eigenlijk “niets nieuws onder de zon” is. Uit ervaring weet ik dat ik de toekomst in de ogen kan en mag kijken. Dus neen, ik heb geen angst, maar wel vertrouwen. In principe ben ik na enkele dagen thuis.
Er is maar één minpunt. Het is een stabiliserende operatie, geen herstellende. Ze gaan ervoor zorgen dat de toestand niet (te snel) verergert. De schade die er is, zal er morgen ook zijn. De pijn die ik nu heb, kan er morgen ook zijn. Er zijn geen garanties op dit vlak.
De oorzaak? Slijtage. Zoals ze het in Nederland benoemen. Wij verbloemen het tot “artrose” een medische terme die iedereen kent en niemand weet wat die betekent. Maar hoe dan ook het is niet meer of minder dan slijtage door langdurig gebruik. Een gevolg van ouder te worden, van oud te zijn.
Tot overmorgen, bij leven en welzijn.
