Als ik overloop wat de opeenvolgende staatshervormingen Brussel heeft opgeleverd, dan is het bovenal een gebetonneerd confederaal apartheidssysteem. Een systeem dat vastgeroest is in de hoofden van de mensen en zorgt voor een immobilisme, een totaal gebrek om zich te kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden.
Vlaanderen houdt vast aan Brussel heet het, en maakt de hoofdstad van de Vlaamse gemeenschap tot hoofdstad van Vlaanderen (de virtuele fusie tussen gemeenschap en gewest die grondwettelijk niet bestaat) en huisvest er haar gewestelijke administraties. Dat dit eigenlijk een imperialistische agressie is, die ministeries hebben geen enkele bevoegdheid over het gebied waar hun gebouw staat, daar ligt niemand wakker van.
Waar wel in geïnvesteerd wordt zijn de persoonsgebonden materies, althans de culturele paradepaardjes die bijdragen tot de uitstraling, de marketing van Vlaanderen. Subsidies die eigenlijk niet kunnen want geen enkele van die paradepaarden richt zich uitsluitend tot de Vlaamse gemeenschap, nochtans de grondwettelijke voorwaarde, maar wil met de stad zoals die evolueert in dialoog gaan.
Voor onderwijs is de ijver al heel wat minder, er is steevast een gebrek aan plaatsen en eigenlijk is de verantwoordelijkheid, die gedeeld wordt met de Franse gemeenschap, vraag gestuurd. Er zijn geen quota of beperkingen voorzien in de opeenvolgende staatshervormingen.
Gezondheid en welzijn blinken uit door het feit dat Vlaanderen hier op alle vlakken tekort schiet. Vlaanderen heeft Brussel al losgelaten, maar wil het niet geweten hebben.
Hoe Vlaams is dat Brussel nog? Als je op taal moet afgaan, dan is de vaststelling dat Nederlands, meer dan Frans, een keuzetaal is geworden. Niet de moedertaal, maar een taal waarin je kan en wil communiceren. Taal homogene gezinnen waar Nederlands of Frans de moedertaal is, zijn een minderheid, de meerderheid van de gezinnen is taalgemengd of anderstalig. Maar de meeste voorzieningen zijn dit niet.
Als je naar verkiezingsresultaten kijkt bij gewestverkiezingen dan is de vaststelling dat de Nederlandstalige kiesomschrijving geen 10% haalt. Dat is de harde democratische realiteit. Op het gewestelijke politieke niveau bestaan er quota. Hoe weinig stemmen ook in de Nederlandstalige kiesomschrijving worden binnengehaald, er zijn 17 parlementsleden in het Brussels parlement, 2 ministers en één staatssecretaris. Plus een hele resem blokkeringen. De Franstalige kiesomschrijving krijgt met 90% van de stemmen slechts 72 parlementsleden, 2 ministers en 2 staatssecretarissen. Op lokaal vlak, de stad en de 18 gemeenten, heeft elke kiezer een evenwaardige stem en dat zie je ook in de samenstelling van de gemeenteraden en colleges. Geen wonder dat voor sommige Vlaamse politici net dat lokale niveau niet goed werkt, dat ze roepen om een fusie van gemeenten en de overheveling naar het gewest van zowat alles. Dit populistisch geblaat is ondemocratisch en draait enkel over het verkrijgen en behouden van macht, dit gaat niet over beter bestuur. Deze politici zijn geen democraten in mijn ogen.
Brussel heeft nood aan een institutioneel kader dat rekening houdt met de sociologische realiteit van deze stad, met de superdiversiteit van haar bevolking, met de meertaligheid van de gezinnen. Brussel is niet de stad zoals die wordt voorgekauwd door Vlaamse media en leeft in de hoofden van Vlamingen, ook van zij die er al jaren wonen, maar die zich goed voelen in deze culturele apartheid.
Brussel is een volwaardig gewest dat totaal verschilt van de rest van het land en verdient dan ook de middelen en de hefbomen om haar uitdagingen aan te gaan.
Vlaanderen hoort niet thuis in Brussel.
