De structuur van ons land is surrealistisch. Een mix van federaal en confederaal, een verhaal vooral van willen en niet kunnen. Onder de federale bovenbouw is het verwarring troef. Grondgebonden materies zijn opgesplitst naar het federale gewestmodel, persoonsgebonden materies zijn confederaal beheerd. Politici in de gemeenschappen en de gewesten, hanteren de anderen als een externe vijand die niets goed kan doen; Aan beide kanten. Onverbiddelijk
Het gaat hem om de evenwichten zeggen ze, verwijzend naar check and balances, een term uit de VS. Maar gaat die vlieger nog wel op?
Federaal is er een paritair samengestelde regering, de eerste minister en de staatssecretarissen vallen uit dit evenwicht. Deze toegeving van de “Vlaamse politiek” heeft tot gevolg dat er in de regering van het Brussels Hoofdstedelijk gewest ook pariteit is, de minister-president en de staatssecretarissen ook uitgezonderd. De “Vlamingen” in Brussel moeten worden beschermd tegen de grote boze Franstalige veelvraat.
Maar niemand staat er blijkbaar bij stil om de 60/40 verhouding tussen Nederlands/Frans in dit land om te zetten naar 50/50 in de federale regering, makkelijker en billijker is dan de 90/10 verhouding in de Brusselse bevolking (en ik ben lief) naar 50/50 in de regering. Hoewel, voor Brussel is het moeilijker vast te stellen en, niet elke niet-Nederlandstalige is automatisch een Franstalige.
Laten we voor Brussel dan maar naar de gewestverkiezingen van 2014 kijken. Op de 500.000 uitgebrachte stemmen, gingen er 50.000 naar lijsten van de Nederlandse taalgroep. Dat staat voor de 90/10. Binnen die 50.000 ging 20% naar kandidaten die het confederaal model als ultiem model beschouwen. (50.000 is bovendien de helft van het aantal mensen dat zijn kat stuurde naar de verkiezingen en is 2X het aantal ongeldige en blanco stemmen).
Als we kijken hoe de persoonsgebonden materies (art. 59 bis van de Belgische Grondwet) beheerd worden voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest door de Vlaamse gemeenschap en de Fédération Wallonie-Bruxelles, dan vallen toch wel enorme gaten op. Cultuur is er het beste van af. Beide gemeenschappen willen duidelijk hun troeven uitspelen in de hoofdstad. Zorg, welzijn, gezondheid en zelfs onderwijs zijn een ander verhaal. Beide gemeenschappen moeten samen ervoor zorgen dat alle inwoners in dit gewest (confederaal model) voldoende voorzieningen hebben om hun noden op dit vlak te beantwoorden. Jaar op jaar moeten we vaststellen dat er te weinig plaatsen zijn in het onderwijs, in de kleuterklassen, het lager en het middelbaar. Elk jaar opnieuw is het bang afwachten voor duizenden gezinnen.
Waar zijn de zorginstellingen erkend door de Vlaamse gemeenschap in dit gewest? De RVT’s, de psychiatrie, ambulante zorgen, voorzieningen voor mensen met een handicap, de revalidatie….
De beleidsdomeinen die nu al confederaal worden beheerd, hoewel naast elkaar is toch wel iets anders dan echt confederaal, schieten hopeloos tekort in dit gewest. De sleutels van het gewest zo maar overhandigen aan deze knoeiers, is voor mij een brug te ver. Dit Brussels Hoofdstedelijk gewest heet op de 28 jaar dat het bestaat ruim bewezen de beste oplossing te zijn voor haar bevolking. Dat de Vlaamse politici zich maar richten op het Vlaams gewest.
